DERHAL BU ZATİ EVİNE GONDERİN
Bir gün, Ebû Bekr-i Şiblî; “Allah Allah!” deyip duruyordu. O sırada bir genç;
-”Niçin Lâ ilâhe illallah demiyorsun?” diye sordu.
Bunun üzerine Şiblî hazretleri derin bir ah çekerek:
- “(Lâ ilâhe) der de (illallah) diyemeden vefât ederim diye korkuyorum.” dedi.

Bu sözler gence çok dokundu ve orada bir âh çekerek vefât etti. Bunun üzerine gencin yakınları ve vârisleri Ebû Bekr-i Şiblî’yi Halîfeye şikâyet ettiler. Halîfe:
-”Yâ Şiblî! Bunların dediklerine ne dersin?” deyince, Şiblî hazretleri:
-”Yâ Emîr-el-müminîn! O gencin rûhu, mukaddes olan Allahü Teâlânın cemâline kavuşmayı beklerken, aşk ateşinin bir kıvılcımıyla yanmış, her şeyden alâkasını kesmiş, tâkâtı son dereceye varmış, bu sözün neticesindeki güzellikte sıçrayan bir şimşek, onun canını çarpmış ve sonunda onun rûhu bir kuş gibi kafesinden uçup gitmiştir. Şiblî’nin bunda ne günahı var?” dedi. Bunun üzerine Halîfe:
-”Derhal bu zâtı evine gönderin. Kendimi öyle bir hâl kapladı ki, sanki divandan düşecekmiş gibi oluyorum.” dedi